Paseo por Vetusta #Reload

ARCADIO M

Sentaba nun banco solitario no central parque de San Francisco, unha mañanciña de Decembro, fría abofé. Era a hora dos madrugadores e dos amantes dos animáis que encerran cans nos pisos. Estes últimos, estaban por imperativo das súas queridas mascotas. E eu, de visita na mítica Vetusta, “…, la muy noble y leal ciudad, corte en lejano siglo,…”, espabilara o sono para aprobeitar o día na cidade e non puiden deixar de fotografar ó vello reflexivo, absorto en si mesmo.

Quizáis, xa albiscando as últimas follas do libro, recapitulaba para cerrar cun heroico flashback, e cavilaba que tería sido daqueles ollos castaños que lle roubaran o corazón antes de que o enterrara na mina de carbón, na que marchitara a súa xuventude, tal fose flor sen luz. E aquel día que decidira que prefería cabras no monte ca vivir enterrado en vida, ela xa non estaba. Dixéranlle que emigrara a Buenos Aires, nun Vapor dos tantos que carrexaban a miseria do país cara o outro lado do Atlántico. Fose a onde fose, nunca máis tería sabido dela.

Quizáis pensaba en que casara sen namorar, aínda que tiña que xurar que aquela meniña que lle arrimaron acabara facéndose querer. E quizáis agora, sen arrepentimento, pensara que a mártir daquela historia fora ela, que pouco máis a casaran ca para que sobrevivira. Eran anos difíciles e a vida non era xusta dende a perspectiva de agora, pero para daquela, aquela rapariga aínda non tivera tan mala sorte, pois xunto a el, foron sorteando as inclemencias que lles fora presentando a vida.

Quizáis, filosófico, reflexionaba a carón dos fillos, que criara a que foi a muller da súa vida, mentres el buscaba sustento, cando na montaña co gando, cando na industria auxiliar do carbón… Pero prometéralle que nunca máis baixaría a mina, que non a faría vivir con esa angustia… E así o fixo… E aqueles monecreques, medraran sen a figura dun pai máis aló dun home que traía cartos á casa para que poideran ter algo que comer e uns farrapos pra ir á escola.

E secadra, co sentimento de soidade invadíndolle o sentido, pensaba que a vida fora cruel con el: a dona do seu corazón perdida polas américas sufrindo a saber que inclemencias, a muller da súa vida, roubada nunha noite de outono cando por fin, xubilados, tiñan todo o tempo do mundo pra se ter un ó outro. E os seus fillos, feitos e dereitos, polo mundo adiante emprendendo as súas propias historias. E el… matando os días naquela “cidade moi antiga, triste e vella, pero non exenta de aires señoriales e de elegacia maxestuosa”.

Disparei a foto e continuei camiño…